اللَّهُ الَّذِی خَلَقَکُمْ مِنْ ضَعْفٍ ثُمَّ جَعَلَ مِنْ بَعْدِ ضَعْفٍ قُوَّةً ثُمَّ جَعَلَ مِنْ بَعْدِ قُوَّةٍ ضَعْفًا وَشَیْبَةً ? یَخْلُقُ مَا یَشَاءُ ? وَهُوَ الْعَلِیمُ الْقَدِیرُ
خداوند کسی هست که شما را از ناتوانی آفرید و سپس قوتی بخشید و پس از این قوت دوباره به شما ناتوانی و پیری را برخواهد گرداند. هرچه بخواهد می‌آفریند و او قادر تواناست
سوره الروم آیه 54
با اندک تاملی در این آیه غنی می‌بینیم که در بین مخلوقات حضرت حق، پیری مخصوص انسان هست.
حیوانات دیگر به نظر دانشمندان فقط 3 درصد از ایام عمر خود را در پیری سپری می‌کنند و بلافاصله می‌میرند اما در بین انسان‌ها،عموما بالای 25 درصد از عمر بشر در پیری می‌گذرد. به عنوان مثال امکان ندارد ما سگی را یک سال پیر و مریض ببینیم، بعد از پیری بلافاصله می‌میرد. یا گوسفندی، پیر شود و مدتی مریض بماند تا بمیرد. در حقیقت، حیوانات دوره پیری شان همان مرگ است و در دوره پیری، عمری سپری نمی کنند. ما نمی توانیم ببینیم مثال: کسی بگوید، آن گربه پیر را می بینید؟ 4 سال است پیر شده و زندگی می کند!!
از این آیه کاملا استنباط می‌شود که ابتدا و انتهای خلقت انسان ناتوانی است و در این میان چند صباح کوتاهی توانا است و قدرتی دارد.
مانند کسی که اولش فقیر بود نداشت و مدتی بعد ثروتی به دست آورد و دوباره مفلس و ورشکست شد.
آیا ما می‌توانیم به این انسان ثروتمند بگوییم؟ هرگز، چرا که در بین دو نداری روزگاری موقت دارا شده است.
در جوانی انسان بیمار می‌شود و در پیری بیمارستان.
در کهنسالی زندگی و طبیعت به انسان خود بخود صفاتی را تحمیل می‌کند و هر کس مجبور به اطاعت از آن است.
