در جریان شهادت امام على (ع) سه نفر از خوارج در کنار کعبه هم سوگند شدند، که یکى از آن ها به نام ((ابن ملجم)) حضرت على (ع) را در کوفه بکشد، دومى به نام ((برک بن عبدالله)) معاویه را در شام به هلاکت رساند، و سومى به نام ((عمرو بن بکر)) عمروعاص را در مصر به قتل رساند، توطئه این سه نفر این بود که سحرگاه 19 رمضان سال 40 هجرى، در یک وقت، تصمیم خود را اجرا سازند.
ابن ملجم به کوفه آمد و سرانجام در سحر 19 رمضان، در مسجد هنگام نماز به امام على (ع) حمله کرد و شمشیر بر فرق مقدس او زد که همین ضربت منجر به شهادت آن حضرت گردید.
عمرو بن بکر به مصر رفت، و در مسجد مصر در وقت سحر منتظر ورود عمروعاص باقى ماند، آن شب عمروعاص بیمار بود و به جاى او خارجة بن حنیفه براى نماز آمد، عمرو از روى اشتباه به او حمله کرد و او را کشت، عمرو را دستگیر کردند و سپس به دستور عمروعاص او را کشتند.
برک بن عبدالله در مسجد شام در کمین معاویه قرار گرفت وقتى که معاویه به مسجد آمد، به او حمله کرد ولى شمشیرش بر ران معاویه وارد شد، او را دستگیر کردند، معاویه بسترى گردید، طبیبى به بالین او آوردند، طبیب پس از معاینه به معاویه گفت: شمشیر به زهر آلوده بوده است، اکنون یا باید با دارو درمان گردى، در این صورت نسل تو قطع مى گردد، دیگر داراى فرزند نمى شوى، و یا باید آهنى را با آتش گداخته سرخ کنم و سر زخم ران تو بگذارم و از این طریق مداوا کنم، در این صورت نسل تو قطع نخواهد شد.
معاویه گفت: من طاقت طریق دوم را ندارم، همان طریق اول را دنبال مى کنم، همین دو پسرى که دارم به نام یزید و عبدالله براى من کافى است.
برک بن عبدالله تروریست یاغى را نزد معاویه آوردند، که حکم اعدامش را صادر کند، او به معاویه گفت: من مژده اى براى تو دارم.
معاویه گفت: آن چیست؟
برک گفت: بنا است همین امشب على (ع) کشته شود، مرا نزد خود نگهدار، اگر او کشته شد که هرگونه خواستى با من رفتار کن، و اگر کشته نشد، من با تو عهده محکم مى بندم که مرا آزاد سازى تا بروم و على (ع) را بکشم و سپس نزد تو آیم.
معاویه او را نزد خود نگه داشت، وقتى که خبر شهادت على (ع) به معاویه رسید، او آن تروریست را به خاطر مژده این خبر، آزاد ساخت(1).
