از جاده های طولانی تاریخ که می گذری..از مرز تاریخچه اش که عبور میکنی
صفحه سرخِ خونین ظهر عاشورا را که در ذهن ورق می زنی
حکایتِ تشنه لبِ سقای دشتِ کربلا با چشمِ دل لمس می شود
و این مقدمه ایی بود
که تاسوعای حسینی با سخاوت ِدستان ِ بریده ی ابالفضل العباس رقم خورد
و سرچشمه خونین حسین و یاران باوفایش درصحرای کربلای پر بلا
و عاشورای سوزان و خونینِ مظلومیت در صحنه روزگاربه نمایش گذاشته شد و خاتمه یافت
قدمِ دلِهای پر درد .. یا قلب های پر از یاس
نگاه های لبریز از التجا .. یا دست های پر از التماس
دخیل بسته اند به اجابت ابوالفضل العباس
در روضه ها .. در مداحی ها .. «تاسوعا» را که دنبال میکنی
آب زلال «فرات» به تصویر کشیده شده و قامتی رشید..با لبِ تشنه و خشکیده
چشم به موجهای رقصانِ آب دوخته و
کویر ترک خورده ی لبش تمنا می کند جرعه ای آب را
تا عطشِ درونش خاموش شود و زخمِ دلش التیاب بخشد
هر دو دست به آغوش آب فرو می برد..موجهای رقصانِ آب..در دستانش می لغزد
قطره های آب برای رسیدن به آستان لبش..از هم سبقت می گیرند
نورآفتاب بر جسمِ خسته اش تازیانه می زند وخنکای زلالِ آب روی دستانش عشوه میکند
تشنگی..رمقش را بریده و کویر لبش از حرارت آفتابِ داغ.. ترک برداشته
فرات.. لبهایش را به آغوش می طلبد و موجهای آب در گوشش نجوا میکند
چشمان بی رمقش به فرات خیره مانده..و آب چون آینه در برابر دیدگانش می درخشد
زلالی آب ..دهان خشک و تشنه اش را میهمان می کند
نگاهش به عمق آب فرو می رود
و تصویر خیمه ها درحاشیه نوارهای بارکه ی آفتاب هویدا می شود
آفتابِ سوزان بی رحمانه شلاقهای سوزناکش را
بر پیکر ِزمین و لبهای تشنه و جسم های بی رمق ِخسته.. فرود می آورد
و زمین و زمان با هم میشنود جهنمِ سوزانِ حیات
ضجه کودکان و زنان تشنه لب در خیمه ها..بر جانش سنگینی می کند
لمس میکند عطشِ شان را و قلبش از آتشِ غم گداخته می گردد
زمان..جسورانه دست به سینه ..گوشه ای به توقف ایستاده است
و تاریخ با بی رحمی .. صحنه های درد را به نظاره می نشیند
خورشید سایه ی بلا می شود و حرارتِ آتشینش
بر زخمهای دشت ِ دلها می تابد و کویرِ برهوت لبها را می سوزاند
زلالی ی آب در چشمانش آینه می شود
نگاه های منتظر و لبهای تشنه و جسم های خسته که به علقمه چشم دوخته اند
جلوی چشمانش صف آرایی می کند
ادامه مطلب... | 
