چگونه است که بزرگان و علمای دین
به سمت گناه کشیده نمی شوند؟!
یکی از رازهای گناه نکردن علما و بزرگان دین داشتن چشم برزخی بوده...
??اگر کسی در مسائل معنوی سبقت گرفت چشم دلش باز میشود و در همین دنیا جهنم و بهشت را می بیند نه بعد از مرگ!
چرا که بعد از مرگ همه،حتی کفّار هم همه چیز را می بینند و می شنوند.
اگر کسی روی خودش کار بکند از محرمات پرهیز کند و واجبات را انجام دهد، کم کم به جایی می رسد که چشم دلش باز می شود...
او چیزهایی خواهد دید و شنید که دیگران قادر نیستند،
به جایی می رسد که صدای سگان جهنم را خواهند شنید و این صداهای وحشتناک خود بخود مانع از انجام گناه می شود.
این شخص می داند که غیبت خوراک سگ های جهنم است ، وقتی روحش را تلطیف کرده و این صداها را شنید از هر غیبت و هر گناهی پرهیز میکند .
آیت الله بهجت رضوان الله علیه می فرمودند:
عاقبت ذکر، عجایب است. این عجایب همان است که گفته شد یعنی چیزهایی می بیند و می شنود که دیگران نمی بینند و نمی شنوند.
عمر دنیا کوتاه است و هنگامى که انسان عادی در آستانه مرگ قرار گرفت آن موقع تازه چشم برزخى پیدا مى کند.
همه پرده هاى غفلت کنار مى رود و هر انسانى نتایج اعمالش را تازه با چشم خود مى بیند
ولی آنجا دیگر امیدی برای بازگشت نیست...
خوشا به حال مومنان که در همین دنیا ،خودشان حساب کارشان را کردند و از وحشت روز حسرت ها و آه های بی ثمر گریختن